А желание такое… Желание, чтобы нас все-таки любили и уважали. Чтобы меня любили и уважали. Но чтобы любили и уважали не потому, что я чего-то добился в жизни, не за мои усердие, труд и упорство, и даже не за какой-нибудь талант или особенность… А нужно чтобы любили и уважали просто потому, что ты есть.
Есть, какой бы там ни был.
Никто из нас в этот мир не просился. Но мы есть. И мы пока отсюда никуда не собираемся. И нам нужно, чтобы прямо здесь каждого из нас любили и уважали только за то, что мы есть. Любили и уважали. Пусть не сильно. Но каждый день.
А это вообще реально? И на самом деле правильно ли это по жизни?
Правильно. Потому что это естественное желание и оно никогда не пропадает. Потому что любви хочется всем и детям и взрослым и старикам.
Много может быть причин из-за которых человек не состоялся и не стал соответствовать требованиям быть любимым, а потребность эта никуда не девается, она в нем живет.
Правильно, не правильно, но так хочется…
Իսկ ցանկությունն այսպիսին է․․․ Ցանկություն, որ մեզ վերջապես սիրեն և հարգեն: Որպեսզի ինձ սիրեն և հարգեն: Բայց ոչ թե սիրեն և հարգեն նրա համար, որ ինչ-որ բանի եմ հասել կյանքում, ոչ էլ ջանքերի համար, աշխատանքի և հաստատակամության և նույնիսկ ինչ-որ տաղանդի կամ յուրահատկության համար... Պետք է, որ սիրեն և հարգեն պարզապես նրա համար, որ դու կաս:
Կաս, ինչպիսին էլ, որ լինես:
Մեզանից ոչ ոք չի խնդրել այս աշխարհ գալ: Բայց մենք կանք: Եվ մենք առայժմ այստեղից չենք գնում: Եվ մեզ պետք է, որ հենց այստեղ մեզնից ամենքին սիրեն և հարգեն միայն նրա համար, որ կանք: Սիրեն և հարգեն: Թեև շատ ուժեղ չէ: Բայց ամեն օր:
Իսկ սա ընդհանրապես իրակա՞ն է: Եվ իրականում սա ճի՞շտ է արդյոք սա կյանքում:
Ճիշտ է: Որովհետև դա բնական ցանկություն և երբեք չի կորչի: Քանի որ սիրվել ուզում են բոլորը, և երեխաները, և մեծերը, և ծերուկները:
Շատ պատճառներ կարող են լինել, որոնց հետևանքում մարդը չի կայացել և չի համապատասխանել սիրելի լինելու պահանջին, իսկ պահանջմունքը չի կորչում, այն նրա մեջ է ապրում։
Ճիշտ է, թե ճիշտ չէ, բայց այնքան ենք ուզում...
Есть, какой бы там ни был.
Никто из нас в этот мир не просился. Но мы есть. И мы пока отсюда никуда не собираемся. И нам нужно, чтобы прямо здесь каждого из нас любили и уважали только за то, что мы есть. Любили и уважали. Пусть не сильно. Но каждый день.
А это вообще реально? И на самом деле правильно ли это по жизни?
Правильно. Потому что это естественное желание и оно никогда не пропадает. Потому что любви хочется всем и детям и взрослым и старикам.
Много может быть причин из-за которых человек не состоялся и не стал соответствовать требованиям быть любимым, а потребность эта никуда не девается, она в нем живет.
Правильно, не правильно, но так хочется…
Իսկ ցանկությունն այսպիսին է․․․ Ցանկություն, որ մեզ վերջապես սիրեն և հարգեն: Որպեսզի ինձ սիրեն և հարգեն: Բայց ոչ թե սիրեն և հարգեն նրա համար, որ ինչ-որ բանի եմ հասել կյանքում, ոչ էլ ջանքերի համար, աշխատանքի և հաստատակամության և նույնիսկ ինչ-որ տաղանդի կամ յուրահատկության համար... Պետք է, որ սիրեն և հարգեն պարզապես նրա համար, որ դու կաս:
Կաս, ինչպիսին էլ, որ լինես:
Մեզանից ոչ ոք չի խնդրել այս աշխարհ գալ: Բայց մենք կանք: Եվ մենք առայժմ այստեղից չենք գնում: Եվ մեզ պետք է, որ հենց այստեղ մեզնից ամենքին սիրեն և հարգեն միայն նրա համար, որ կանք: Սիրեն և հարգեն: Թեև շատ ուժեղ չէ: Բայց ամեն օր:
Իսկ սա ընդհանրապես իրակա՞ն է: Եվ իրականում սա ճի՞շտ է արդյոք սա կյանքում:
Ճիշտ է: Որովհետև դա բնական ցանկություն և երբեք չի կորչի: Քանի որ սիրվել ուզում են բոլորը, և երեխաները, և մեծերը, և ծերուկները:
Շատ պատճառներ կարող են լինել, որոնց հետևանքում մարդը չի կայացել և չի համապատասխանել սիրելի լինելու պահանջին, իսկ պահանջմունքը չի կորչում, այն նրա մեջ է ապրում։
Ճիշտ է, թե ճիշտ չէ, բայց այնքան ենք ուզում...
No comments:
Post a Comment